26 اکتبر 1968، سایوز 3 توسط اتحاد جماهیر شوروی پرتاب شد. این مأموریت اولین ملاقات فضایی روسیه با سایوز 2 بدون سرنشین را به‌دست آورد، اما نتوانست به یک لنگرگاه برنامه‌ریزی‌شده دست یابد.
فضاپیمای سایوز 3 که توسط «گئورگی برگووی» پرواز کرد، 81 دور گردش در مدار را طی چهار روز تکمیل کرد. برگووی 47 ساله مسن‌ترین فردی بود که آن زمان به مدار زمین رفت.
برنامه‌ریزی‌های شوروی برای الحاق دو فضاپیما
برنامه فضایی اتحاد جماهیر شوروی در سال‌های اولیه خود موفقیت بزرگی را تجربه کرده بود، اما در اواسط دهه 1960 سرعت موفقیت کاهش یافته بود. برنامه سایوز برای جوان‌سازی برنامه‌های قبلی با توسعه قابلیت قرارگیری در فضا و لنگرانداختن و فعالیت عملی برون وسیله بود. همان‌طور که توسط فضاپیماهای جمینای ایالات متحده امکان‌پذیر بود.
سایوز 1 با هدف لنگرانداختن با سایوز 2 پرتاب شده بود، اما حتی قبل از پرتاب دومی، مشکلات سایوز 1 روشن کرد که سایوز 2 باید قبل از فرود سایوز 1 لغو شود.
این امر جان سه سرنشین سایوز 2 را نجات داد و سایوز 1 با مرگ فضانورد «ولادیمیر کوماروفبه» به‌دلیل نقص سیستم چتر نجات پایان یافت. عملیات الحاق دو فضاپیمای سایوز برای سایوز 2 و سایوز 3 به سال 1968 موکول شد.
ملاقات سایوز 2 و سایوز 3
برگووی با ورود به مدار و نزدیکی به سایوز 2، نیم ساعت پس از پرتاب، فضاپیمای خود را به‌تدریج در محدوده 200 متری از هدف هدایت کرد.
با این‌حال، او در دستیابی به الحاق شکست خورد؛ زیرا متوجه نشد که سایوز 2 وارونه شده است و در این تلاش بیش از حد سوخت مانور مصرف کرد. او روز بعد دومین قرار ملاقات و باراندازی را انجام داد، اما باز هم شکست خورد. ساعاتی بعد، سایوز 2 به زمین بازگردانده شد و در ساعت 07:51 روز بعد فرود آمد.
برگووی به گردش مداری خود ادامه داد و مشاهدات توپوگرافی و هواشناسی را برای دو روز آینده انجام داد. وی همچنین بینندگان تلویزیون را با یک تور زنده از فضای داخلی فضاپیما پذیرایی کرد.
سایوز 3 در 30 اکتبر 1968 به زمین بازگشت و ماژول فرود در بارش برف و کولاک فرود آمد. با وجود دمای زیر صفر، فرود برگووی به‌قدری آسان بود که او بعداً گفت که به سختی ضربه را احساس کرد.
شوروی از سایوز 3 به‌عنوان یک موفقیت کامل استقبال کرد. برگووی به درجه سرلشکر ارتقا یافت و به‌عنوان مدیر مرکز ملی آموزش کیهان‌نوردان منصوب شد.