نقد و بررسی بازی Dragon Age: The Veilguard

با نقد و بررسی بازی Dragon Age: The Veilguard همراه ما باشید.

بازی Dragon Age: The Veilguard توسط فروشگاه CDKeyShare برای بررسی در اختیار گیمفا قرار گرفت

قبل از اینکه به سراغ نقد و بررسی بازی برویم، باید به یک سری نکات بسیار مهم اشاره شود. بعد از عرضه‌ی نسخه‌ی Inquisition که با تحسین منتقدان همراه بود و موفق به کسب جایزه بازی سال نیز شد، طرفداران سری برای نسخه‌ جدید روزشماری می‌کردند تا هم پایان‌بندی اتفاقات مربوط به کاراکتر Solas روشن گردد و هم با ساختاری مدرن‌تر و نسل نهمی، بتوانند تجربه‌ای از یک Dragon Age داشته باشند.
اما EA برنامه‌های متفاوتی برای این نسخه داشت و شاهد چالش‌های زیادی در مسیر توسعه بودیم. از یک طرف EA با وجود موفقیت Inquisition همچنان به گنجاندن المان‌های سرویس‌محور و چندنفره اصرار داشت و از طرف دیگر، برخی از افراد کلیدی Bioware از این استودیو جدا شدند.
از طرف دیگر، باید اشاره کنم که از زمان تولد فرنچایز با نسخه‌ی Origins، این سری کاملا به عنوان یک فرنچایز نقش‌آفرینی دارک فانتزی (Dark Fantasy) شروع به کار کرد و جدی بودن مضامین بازی در طراحی دشمنان، داستان نویسی، دیالوگ‌نویسی و رخداد‌ها و حوادث نیز مشهود بود و نویسندگان و روایت کنندگان، ار پرداختن به مفاهیم جنجالی‌تر و تلخ‌تر، ترسی نداشتند.

این مسئله، تا Inquisition نیز ادامه داشت. با وجود اینکه شهرهای مختلف Inquisition، تا حد زیادی روشن‌تر و‌ رنگین‌تر از نسخه‌های قبل بودند، اما همچنان بازی در زمینه روایت، پرداخت شخصیت‌ها، طراحی دشمنان و موارد مختلف دیگر، کاملا به ساختار دارک فانتزی سری وفادار بود.

اما اکنون به Veilguard می‌رسیم. بسیار مهم است که در نظر داشته باشیم اگر با انتظارات و توقعات عناوین قبلی به سراغ Dragon Age Veilguard بروید، از همان ابتدا ناامید خواهید شد، چرا که این بازی از روایت و شخصیت پردازی گرفته تا دیالوگ نویسی، طراحی دشمنان و حتی مبارزات، در نقطه‌ای بسیار دور نسبت به نسخه‌های قبلی Dragon Age قرار دارد. بنابراین، اگر می‌خواهید نهایت لذت ممکن را از بازی ببرید، نباید به چشم یک عنوان دارک فانتزی کلاسیک به این اثر نگاه کنید.

داستان بازی، چندین سال پس از اتفاقات بسته‌الحاقی Trespasser بازی Dragon Age Inquisition در جریان است، جایی که Solas، یکی از خدایان باستانی الف‌ها، قصد دارد تا Veil را نابود کند و این مسئله، تلفات بی‌شماری را به همراه دارد. البته، Solas خود را به عنوان یک شرور نمی‌بیند و این کار را ضروری می‌داند.
در همان ابتدای بازی، ما در نقش شخصیتی به نام Rook، به همراه Varric و چند تن از همراهانش، در صدد جلوگیری از انجام Ritual توسط Solas هستیم، هر چند که این مسئله طبق انتظار با فعل و انفعالات مختلف همراه می‌شود و در نتیجه‌ی آن، Solas داخل Fade زندانی می‌شود و دو تن از خدایان باستانی شرور الف‌ها نیز وارد دنیای بازی می‌شوند. از این نقطه به بعد، شخصیت ما ماجراجویی خود را آغاز می‌کند و باید به کمک همراهانی که در طول مسیر پیدا می‌کند، جلوی فاجعه‌های احتمالی را بگیرد.

داستان بازی شروع بدی ندارد و رفته رفته، ریتم روایی بهتری به خود می‌گیرد و مخاطب را بیش از پیش با خود درگیر می‌کند. اما همانطور که گفتم، حال و هوای بازی متفاوت از نسخه‌های قبلی است و بیشتر از آن که تم و مضمونی سیاه، جدی و عمیق داشته باشد، بیشتر به یک ماجراجویی نوجوانانه شباهت پیدا کرده است. تعلیق داستان، یکی از نقاط قوت بازی به شمار می‌آید و با وجود تمام مواردی که به آن اشاره کردم، داستان و اتفاقات، به خوبی می‌توانند مخاطب را با خود همراه سازند. البته باید اشاره کنم که بازی، در یک سوم میانی، دچار افت ریتم و مشکلات روایی شده و کمی خسته‌کننده می‌شود که البته این مسئله در یک سوم پایانی جبران خواهد شد.

یکی از ضعف‌های داستان، مربوط به دیالوگ‌نویسی بسیاری از شخصیت‌ها است. در حالی که در نسخه‌های قبلی شاهد شخصیت‌های بسیار جذابی مثل Morrigan ،Alistair و … بودیم که به لطف دیالوگ‌نویسی قوی، به خوبی به بلوغ می‌رسیدند، اما در Dragon Age Veilguard خبری از دیالوگ‌نویسی در سطح نسخه‌های قبلی نیست و دور شدن بازی از تم فانتزی تاریک، قطعا روی این مسئله تاثیرگذار بوده است. البته برخی از شخصیت‌های بازی پرداخت مناسبی دارند و با گذشت زمان، به بلوغ و رشد شخصیتی خوبی می‌رسند، اما این قضیه برای بسیاری دیگر از کاراکترها صادق نیست.

بد نیست در همین بخش، به یکی از حواشی پیرامون این اثر اشاره کنم. با وجود این که همواره در بازی‌های Bioware، حضور اقلیت‌های مختلف عادی بوده است، اما در The Veilguard، سازندگان پا را یک قدم فراتر گذاشته‌اند و عملا برخی مفاهیم مدرن مربوط به اقلیت‌ها که شاید دو دهه هم از فراگیر شدنشان نمی‌گذرد را وارد دیالوگ‌های بازی کرده‌اند که به شکل قابل پیش‌بینی‌ای، غوطه‌وری را تحت تاثیر قرار می‌دهد. ما در حال تجربه‌ی عنوانی فانتزی هستیم، نه یک بازی ویدیویی با مضامین اجتماعی عصر حاضر. البته باید اشاره کنم که این موارد کم رنگ هستند و به یکی دو شخصیت کلی محدود می‌شوند، اما در هر صورت، حضور این مفاهیم و دیالوگ‌ها، خارج از قاعده بوده و به غوطه‌وری اثر لطمه زده‌اند.

در کل باید بگویم داستان بازی، به لطف تعلیق خوبی که دارد، می‌تواند مخاطب را با خود همراه سازد، اما در عین حال اگر عمیق‌تر به این بخش نگاه کنیم، مشکلاتی مانند ضعف در دیالوگ‌نویسی و پرداخت شخصیت‌ها، خصوصا در مقایسه با نسخه‌های قبلی، مشهود است.

مبارزات بازی نیز مثل بخش‌های دیگر، کاملا با نسخه‌های قبلی سری در تضاد قرار دارد و به جای ارائه مبارزاتی تاکتیکی و Party محور، کاملا به سمت مبارزاتی اکشن ادونچر و همچنین هک اند سلش سوق پیدا کرده است. سرعت مبارزات فوق‌العاده بیشتر شده، خط سلامتی برای اعضای پارتی دیگر وجود ندارد، امکان سوییچ کردن و بازی کردن به عنوان شخصیت‌های همراه حذف شده، تمرکز کمتری رو حملات و قابلیت‌های همراهان وجود دارد و در کل، بازی کاملا حال و هوایی اکشن و هک اند سلش به خود گرفته است. مهم نیست به عنوان یک جادوگر (Mage) بازی می‌کنید و با انواع و اقسام جادو‌های نزدیک و دور از دشمن استقبال می‌کنید یا کلاس‌هایی دیگری انتخاب کرده‌اید، سرعت انجام حملات، Spell‌ها، حرکات ترکیبی، جاخالی دادن و حرکات مختلف شخصیت اصلی، بسیار سریع و روان است و ریتم مبارزات Dragon Age Veilguard، با هیچکدام از بازی‌های دیگر سری قابل مقایسه نیست.

درست است که بازی همچنان توانایی متوقف کردن زمان هنگام انتخاب حملات خاص یا قابلیت‌های همراهان را می‌دهد، اما غالبا آنقدر مبارزات بازی شلوغ و پر از آشوب هستند که استراتژی معمولا جای زیادی در بطن مبارزات ندارد.

آیا گیم‌پلی بازی خروجی جذابی دارد؟ بله. هم تنوع حملات کاراکتر‌های مختلف زیاد است و هم بازی از لحاظ انیمیشن‌های حرکتی و فیزیکی، افکت‌های گرافیکی و نرمی مبارزات، بسیار خوب عمل می‌کند. در واقع، شاید بزرگ‌ترین ایرادی که بتوان به مبارزات بازی گرفت، لزوما این مسئله باشد که دیگر خبری از عمق تاکتیکال مبارزات گذشته نیست و بازی تجربه‌ای اکشن ارائه می‌دهد.

همچنین باید اشاره کرد که بر خلاف Inquisition، دیگر خبری از ساختار جهان آزاد یا بهتر است بگویم نیمه جهان آزاد نیست و در عوض، شاهد مراحلی خطی هستیم که از لحاظ ساختاری، مکان‌های مختلفی را برای اکتشاف فراهم می‌سازند. باید بگویم محیط‌های بازی، هم از لحاظ پیچیدگی قابل قبول هستند و هم تنوع ظاهری بسیار خوبی دارند و از جنگل‌های بزرگ تا غارها و سیاهچال‌ها و قلعه‌های مختلف، مکان‌های جذاب متعددی برای اکتشاف در Dragon Age: The Veilguard وجود دارند. البته اگر بیشتر به عناوین جهان آزاد علاقه‌مند باشید، ممکن است ساختار فعلی زیاد باب میل شما نباشد.

گرافیک بازی بسیار چشم نواز است و دنیای اثر طیف رنگ گسترده‌ای را نیز با پالت‌های رنگی گوناگون برای ما به ارمغان می‌آورد. نورپردازی به خوبی کار شده، مشکلات افت فریم بسیار کم شمار بوده و بازی از لحاظ بصری و گرافیکی به شدت زیباست. البته باید اشاره کنم که طی تغییر فضای بازی، طراحی دشمنان بازی نیز بسیار دگرگون شده و از ساختاری دارک و جدی‌تر، به ساختار و استایلی نوجوانانه‌تر تغییر یافته است که زیاد با این مسئله کنار نیامدم.

صداپیشگی شخصیت‌ها فوق‌العاده کار شده و جای هیچگونه بحث، ایراد و نقدی را باقی نمی‌گذارد. همچنین افکت‌های صوتی هنگام مبارزات نیز به خوبی صداگذاری شده‌اند. البته باید بگویم ساندترک بازی، همچنان نمی‌تواند در حد و اندازه‌های Inquisition ظاهر شود که صادقانه بگویم قابل پیش‌بینی است.

این بازی روی پلی استیشن ۵ تجربه و بررسی شده است