بررسی بازی The Thing: Remastered

در سال 1982 فیلمی ترسناک و علمی تخیلی به نام The Thing ساخته شد. John Carpenter کارگردان این فیلم، تماس موجودات فضایی و انسان‌ها را به شکلی وحشتناک و منفی به نمایش درآورده بود. امری که چندان مطابق سلیقه منتقدین و طرفداران فیلم‌های علمی تخیلی در آن زمان نبود. این موضوع باعث شد تا آن‌طور که باید به The Thing توجه نشود. مدت‌ها گذشت تا مخاطب‌ها نظرشان عوض شده و این فیلم را به عنوان یکی از بهترین آثار ترسناک علمی تخیلی تاریخ ستایش کنند. نگاه Carpenter به موضوع موجودات فضایی آن‌قدر جذاب بود که باعث شد این ایده به صنعت گیم نیز وارد شود و بازی‌سازها هم در جهان آن کاوش کنند. در سال 2002 بازی به همین نام ساخته شد که داستانی متفاوت از فیلم را در جهان آن روایت می‌کرد. این اثر به سرعت توانست جای خود را در میان دوست‌داران ژانر وحشت باز کند. مکانیک‌های انقلابی این بازی در آن زمان توجه‌ها را به سمت خود جلب کرد. 22 سال بعد، این اثر تاریخی در قالب بازی The Thing: Remastered، این بار به دستگاه‌های مدرن بازگشته است.
استدیو Nightdive سابقه‌ای طولانی و درخشان در ریمیک و ریمستر آثار قدیمی دارد. از آثار برجسته آن‌ها می‌توان به System Shock اشاره کرد که ریمیکی شایسته برای یکی از بازی‌های پرطرفدار ژانر وحشت به شمار می‌آید. جدیدترین پروژه این استدیو The Thing: Remastered، تلاشی قابل ستایش در مدرن سازی اثری است که بیش از دو دهه از عرضه آن می‌گذرد و این تلاش، در برخی عناصر نسخه ریمستر The Thing خود را نشان می‌دهد. یکی از این عناصر، جلوه‌های بصری بازی است. باید در نظر داشت که مدل‌های محیط و شخصیت‌ها دست نخورده باقی مانده‌اند و هرگونه بهبود در بافت‌‌شان، حقیقت قدیمی بودن آن‌ها را پنهان نمی‌کند. با این‌حال توسعه دهندگان وفاداری را به تغییرات بنیادین ترجیح داده‌ و هدف خود را ارائه همان تجربه نسخه 2002 در بستر کنسول‌های نسل جدید تعیین کرده‌اند. امری که در برخی بخش‌ها نظیر سایه‌ها و نورپردازی، نتیجه‌ای مثبت داشته. این بهبودها سبب شده تا فضای بازی بیش از پیش به آن‌چه دو دهه پیش، قصد نمایش‌اش را داشت شبیه باشد. حس و حال تنهایی در نقطه‌ای دور افتاده به لطف بهبودهای فنی، به خوبی منتقل می‌شود.

فضاهای بیرونی برفی که در آن به سختی می‌توان مسیر را یافت و تنها راهنما چراغ‌هایی کم تعداد هستند یا اتاق‌هایی یخ زده که داستان آزمایش‌های فاجعه‌بار را روایت می‌کنند، با وفاداری حال و هوای نسخه 2002 بازی را پیش روی‌مان قرار می‌دهند. این بهبودهای فنی را می‌توان در نمایش‌گرهای مدرن با رزولوشن بالا و به صورت 60 فریم بر ثانیه، بدون کوچکترین افت فریمی تجربه کرد.
صداگذاری بخش دیگری است که رنگ و بوی مدرنی به خود گرفته. این عنصر نقطه قوتی برای نسخه اولیه بود که به فضاسازی کمک ویژه‌ای می‌کرد. صدای پا روی برف، صدای باز شدن درها و قدم زدن در راهروهایی که ترس آن‌ها را فرا گرفته، تجربه‌ای بود که بخشی از آن به واسطه صداگذاری مناسب در سال 2002 گیمرها را فرا می‌گرفت. استدیو Nightdive به این امر توجه کرده و با بهبود کیفیت این صداها، آن‌ها را بدون دستکاری و به شکلی مدرن پیش روی گیمرها قرار داده است. هرچند کیفیت بیان دیالوگ‌ها به واسطه عدم احساسی که در صداگذاران شخصیت‌ها وجود دارد، بوی بازی‌های دو دهه گذشته را می‌دهد.

استدیو Nightdive به خوبی از پس مدرن سازی یک اثر قدیمی برآمده. اما بهبودهای صورت گرفته کافی نیست. حرکت صنعت گیم و ژانر وحشت به جلو سبب شده تا تجربه The Thing: Remastered برخلاف عرضه‌ اولیه‌اش تاثیرگذار نباشد. با این‌که در برخی مواقع هیجان‌زده می‌شویم، اما به زودی ترک دیوارها و زنگ زدگی فضا آزار دهنده می‌شود.

هنگامی که بازی The Thing در سال 2002 عرضه شد، به سرعت جای خود را میان دوست‌داران ژانر وحشت باز کرد. درگیر کردن مفاهیمی نظیر اعتماد میان اعضای گروه با مکانیک‌های گیم‌پلی چیزی بود که این اثر را جذاب می‌کرد. حس شک به هم‌تیمی‌هایی که نمی‌دانیم خودی هستند یا نه، موقعیت‌های جالبی را به وجود می‌آورد. نکته قابل توجه این بود که اعضای تیم نیز این حس را به‌طور متقابل داشتند. روابط آن‌ها بر پایه اعتماد به فرمانده‌شان بود و در صورت مشاهده فعالیت‌های مشکوک از طرف فرمانده، از انجام فرامین سرپیچی می‌کردند. ممکن بود با قرار گرفتن در موقعیت‌های استرس زا نظیر مشاهده جسد انسان‌های دیگر، ترس و وحشت اعضای گروه را فرا بگیرد و این بر عملکردشان در میدان نبرد تاثیر می‌گذاشت. این موقعیت‌ها جلوه‌ای انسانی به اعضای گروه داده و با بالا بردن تنش بازی، The Thing را هم‌چون فیلم‌اش به اثری درخشان در ژانر وحشت تبدیل کرده بود.
علی‌رغم اینکه صنعت گیم و به طور مشخص ژانر وحشت در این دو دهه تغییرات بسیاری کرده، اما قلبی که این بازی را در آن زمان جذاب کرده بود، هنوز هم می‌تپد. تعامل با اعضای تیم و شک و بی‌اعتمادی بین‌شان، چیزی است که تجربه The Thing Remastered را ارزشمند می‌کند. هرقدر سایر اجزای این اثر در گذر زمان رنگ کهنگی به خود دیده‌اند، این مکانیک جذاب گیم‌پلی تازه مانده است.

حس تردیدی که بین اعضای تیم به وجود می‌آمد، به لطف فضای موجود در بازی، پررنگ‌تر می‌شد. محاصره شدن در برف سنگین و احساس تنهایی در مکانی که به ندرت انسان به خود می‌بیند، تعامل با اعضای تیم را پررنگ‌تر می‌کرد. هرچند The Thing: Remastered از جنبه فنی مقابل آثار مدرن صنعت گیم حرفی برای گفتن ندارد، اما هم‌چنان در ارائه فضایی که در سال 2002 عرضه کرده بود، موفق عمل می‌کند. با این‌حال گیم‌پلی بازی به جز مکانیک‌های ذکر شده در ارتباط با اعضای تیم، حرفی برای گفتن ندارد. روند کند بازی و یک‌نواختی اکشن آن، باعث شده که  عنصر جذاب دیگری در گیم‌پلی بازی وجود نداشته باشد. نصب The Thing: Remastered روی حافظه دستگاه، مثل تهیه بلیت یک موزه است. شاید بازدید چند ساعته از موزه برای یک روز جذاب باشد، اما بازگشت به آن‌جا به طور مداوم، ایده هیجان‌انگیزی به نظر نمی‌رسد. مگر اینکه با یکی از آثار موجود در آن خاطره داشته باشیم، در آن صورت دوست داریم هر روز به آن‌جا برویم. تجربه این بازی نیز به همین صورت است. دلیل قانع کننده‌ای به جز زنده کردن خاطرات گذشته برای مراجعه هر روزه به The Thing: Remastered نمی‌توان یافت.
کنترل مدرن‌سازی شده، نقطه درخشان دیگری از تلاش استدیو Nightdive در این ریمستر است. The Thing: Remastered به خوبی با کنترلرهای مدرن هم‌خوانی دارد. می‌توان به راحتی در منوی تجهیزات حرکت و آیتم‌های مورد نیاز را انتخاب کرد. در لحظاتی از بازی باید به سرعت اسلحه‌ها را عوض کرد یا به اعضای تیم، مهمات رساند. به لطف کنترل بهینه، می‌توان تمام این امور را بدون دردسر انجام داد. بازی حتی از قابلیت‌های Motion کنترلر DualSense نیز در حرکت دوربین بهره می‌گیرد. اما هر قدر کنترل مدرن سازی شده، حرکات شخصیت‌ها و پاسخی که به کنترل می‌دهند نخ‌نما و قدیمی است.

از حرکت به جهات مختلف گرفته تا نشستن و دویدن، انگار The Thing Remastered یک مومیایی قدیمی است که از دل خاک بیرون‌ آورده‌اند و لباسی مدرن بر تن او پوشانده و در معرض نمایش قرارش داده‌اند. فرقی ندارد که لباس پوشانده شده چقدر جذاب و زیباست، بالاخره جایی یکی از دست‌های این مومیایی از بدن‌اش جدا شده و روی زمین می‌افتد. هر قدر کنترل مدرن باشد، پاسخی که شخصیت‌ها می‌دهند با صدای بلند ساخت تولید عنوان اصلی را فریاد می‌زند. اما کهنگی و قدمت این اثر، تنها در حرکت خود را نشان نمی‌دهد.
هوش مصنوعی بخش دیگری است که بوی کهنگی می‌دهد. این عنصر مانند تارهای موی سفیدی است که هنگام زل زدن به آینه، بالا رفتن سن را به فرد یادآوری می‌کنند. اعضای تیم دائما خود را در مسیر گلوله قرار می‌دهند. شاید بتوان با تغییر موقعیت، خود را در شرایط بهتری برای شلیک قرار داد، ولی این امر در بسیاری از مواقع به خصوص بخش‌های پایانی بازی، سخت می‌شود. با معرفی دشمنان قوی‌تر که برای از بین بردن‌شان به آتش نیاز داریم، هوش مصنوعی ضعیف یاران در میدان نبرد بیش‌ از پیش خود را نشان داده و به مشکلی جدی تبدیل می‌شود. در نبردهایی که موجودات ریز و درشت با سرعت بسیار حمله‌ور می‌شوند، می‌توان انتظار داشت که همه‌چیز به سرعت به هم بریزد. اما این یاران خودی هستند که بیش‌تر از دشمنان دردسرساز می‌شوند. هوش مصنوعی دشمنان نیز همان‌طور که انتظار می‌رود، دست کمی از یاران خودی ندارد. آن‌ها مسیری مستقیم را طی می‌کنند. این طرز فکر در میدان نبرد، تنها برای دشمنان قوی‌تر که جان‌سخت‌تر هستند مفید است و دشمنان کوچک را به سیاهی لشکرهایی تبدیل کرده که صرفا آمده‌اند تا میدان نبرد را شلوغ کنند.

The Thing: Remastered زنده کردن بخشی مهم از تاریخ ژانر وحشت است. استدیو Nightdive موفق شده‌ تا یکی از مهم‌ترین آثار این ژانر را برای پلتفرم‌های مدرن قابل بازی کند. این استدیو با بهبود برخی جنبه‌های فنی، توانسته‌ تا ضمن حفظ روح اثر اولیه، تا جایی که می‌تواند بدون تغییر در ساختار بازی آن‌را مدرن سازی کند. اما آیا این بازی با استانداردهای مدرن صنعت گیم نیز هم‌خوانی دارد؟
صنعت گیم و ژانر وحشت در طول 22 سال که از عرضه The Thing می‌گذرد، تغییر بسیاری کرده. جنبه‌های فنی بازی‌ها به واسطه پیشرفت سریع تکنولوژی بهبود بسیاری به خود دیده و عناصر گیم‌پلی هر ژانر نیز تغییر کرده است. سلیقه‌ گیمرهای ژانر وحشت در این نسل با آن‌چه در زمان انتشار نسخه اولیه The Thing دیدیم فرق می‌کند. بنابراین طبیعی است که The Thing: Remastered با استانداردهای مدرن این صنعت هم‌خوانی نداشته باشد. اما برای آن‌ها که می‌خواهند خاطرات خوب گذشته را زنده کنند یا افرادی که حاضرند برای مدتی به گذشته رفته و یکی از بزرگ‌ترین آثار ژانر وحشت را با دستگاه‌های مدرن‌شان تجربه کنند، The Thing: Remastered می‌تواند خوشایند باشد. این بازی بازگشت به دوره‌ای است که خلاقیت حرف اول را در صنعت گیم می‌زد و معرفی مکانیک‌های خلاقانه و جذاب، ژانرهای مختلف را به جلو هدایت می‌کرد. اما نمی‌توان از این ریمستر انتظار بیش‌تری داشت. بسیاری از پیشرفت‌های صورت گرفته در صنعت گیم منجر به بهبود تجربه بازی‌ها شده‌اند. پیشرفت‌هایی که در The Thing: Remastered وجود ندارد. نبود این عناصر سبب شده تا نتوان زمان زیادی را صرف تجربه این بازی کرد. با این‌حال بازدیدی کوتاه از موزه و تماشای آثار تاریخی نیز می‌تواند جذاب باشد.