06 مرداد 1404 ساعت 12:51
کشف بقایای کرم های استخوان خوار با قدمت ۱۰۰ میلیون سال، پرده از رازهای اکوسیستم‌های باستانی و چرخه حیات در اعماق اقیانوس برمی‌دارد. این موجودات عجیب چگونه زندگی می‌کردند؟
پژوهش جدیدی روی فسیل‌های ۱۰۰ میلیون ساله نشان می‌دهد کرم های استخوان خوار، این پاک‌کننده‌های اعماق دریا از دوران دایناسورها مشغول تجزیه بقایای غول‌های دریایی بوده‌اند. این کشف دیدگاه ما را نسبت به اکوسیستم‌های باستانی و چرخه حیات در کف اقیانوس‌ها برای همیشه تغییر می‌دهد.
وقتی غول‌های دریایی می‌میرند، سفر آن‌ها به پایان نمی‌رسد. پس از آنکه لاشخورها گوشت را از بدن جدا می‌کنند، استخوان‌های در حال غرق شدن به ضیافتی برای کرم‌ها تبدیل می‌شوند. این موجودات عجیب با حفر اسکلت، آخرین ذخایر چربی و پروتئین آن را استخراج می‌کنند و به چرخه طبیعت بازمی‌گردانند.
کرم های استخوان خوار چگونه زندگی می‌کنند؟
کرم‌های استخوان‌خوار که با نام علمی Osedax شناخته می‌شوند، در سراسر اقیانوس‌ها از آب‌های کم‌عمق قطبی تا دشت‌های مغاکی حضور دارند. این موجودات دهان و روده ندارند. در عوض به باکتری‌های همزیست برای هضم استخوان‌ها تکیه می‌کنند. آن‌ها از طریق رشته‌های ریشه‌مانند خود تغذیه کرده و حفره‌های پیازدار مشخصی از خود به جای می‌گذارند.
یک تیم تحقیقاتی به سرپرستی سارا جمیسون-تاد از موزه تاریخ طبیعی لندن با بررسی دقیق این حفره‌های باستانی، هفت نوع الگوی متمایز را شناسایی کرده است. این یافته شواهد محکمی ارائه می‌دهد که نشان می‌دهد این کرم‌ها از تباری با قدمت دست‌کم ۱۰۰ میلیون سال ریشه می‌گیرند.
ردیابی موجودات باستانی با فناوری مدرن
محققان برای این مطالعه بیش از ۱۳۰ فسیل از خزندگان دریایی دوره کرتاسه مانند پلزیوسورها و ایکتیوسورها را بررسی کردند. آن‌ها به دنبال ورودی حفره‌هایی بودند که به سختی از نوک یک سوزن پهن‌تر بودند.
جمیسون-تاد توضیح می‌دهد که هر سوراخی روی فسیل لزوما نشانه فعالیت این کرم‌ها نیست و ممکن است در اثر هوازدگی یا فعالیت حیوانات دیگر ایجاد شده باشد.
به همین دلیل تیم تحقیقاتی از اسکنرهای میکرو-سی‌تی (micro-CT) برای تایید نهایی استفاده کرد. این فناوری به آن‌ها اجازه داد تا بازسازی‌های سه‌بعدی از داخل استخوان‌ها ایجاد کنند.
اسکن‌ها الگوهای پنهان‌شده در زیر سطح استخوان از جمله لوله‌های پرپیچ‌وخم، حفره‌های لوب‌دار و اتاقک‌های درخت‌مانند را آشکار ساختند. تکرار این الگوها در نمونه‌های مختلف، محققان را متقاعد کرد که با ردپای یک رفتار مشخص روبرو هستند نه یک آسیب تصادفی.
پنجره‌ای به اقیانوس‌های گمشده
این کشف نشان می‌دهد کرم های استخوان خوار بخشی از یک زنجیره طولانی هستند که تنوع آن‌ها در طول میلیون‌ها سال تغییر کرده است. از آنجایی که این کرم‌ها فقط استخوان‌های نرم و چرب را حفر می‌کنند، حضورشان ثابت می‌کند که لاشه موجودات بزرگ حتی در دریاهای کم‌عمق دوره کرتاسه نیز فراوان بوده است. این بقایا ابتدا متعلق به خزندگان دریایی و بعدها متعلق به نهنگ‌های اولیه بودند.
دانشمندان برای هر یک از این ردپاهای فسیلی نامی انتخاب کردند تا به دیرینه‌شناسان دیگر در دسته‌بندی یافته‌های مشابه کمک کنند. برای مثال، یکی از این حفره‌ها به افتخار یونیس نیوتن فوت، دانشمند پیشگامی که برای اولین بار ارتباط بین دی‌اکسید کربن و گرمایش جهانی را کشف کرد، نام‌گذاری شده است.
هر یک از این حفره‌ها تصویری از یک ضیافت است که میلیون‌ها سال پیش به پایان رسیده، اما هنوز داستان مهندسان پنهان اقیانوس را روایت می‌کند.
source