پس از گذشت 34 سال، AOL اعلام کرده که سرویس اینترنت دیال آپ خود را در سپتامبر 2025 خاموش می‌کند. البته این خبر برای کاربران ایرانی چندان مهم نیست، اما شاید بهانه خوبی باشد تا مروری کنیم بر روز‌های پرسروصدای اینترنت تلفنی تا اینترنت نه چندان پرسرعتی که این روزها تجربه می‌کنیم.
مروری بر دوران نوستالژی اینترنت دایال آپ
شاید برای ما نام AOL خیلی آشنا نباشد و برخی تنها در فیلم و سریال‌های خارجی نامی از آن شنیده باشند، اما همین اینترنت دایال آپ که سال‌هاست AOL ارائه می‌کند، روزگاری تنها راه ما برای اتصال به دنیای اینترنت بود. احتمالا به خوبی خاطرتان هست که چند سال پیش برای وصل شدن به اینترنت باید خط تلفن را اشغال می‌کردیم و با سرعت چند کیلوبایت بر ثانیه به اینترنت متصل می‌شدیم. باز شدن نصف و نیمه عکس‌ها و حتی دانلود آهنگ‌های چند مگابایتی که گاهی چند دقیقه‌ای طول می‌کشید برای بسیاری از ما یادآور دوران نوستالژیکی بوده است.
اما در اواسط دهه 80 بود که کم کم پای اینترنت پرسرعت ADSL به ایران هم باز شد و Dial-Up پرسروصدا کمرنگ‌تر شد. بعد از آن هم اینترنت 3G و 4G روی موبایل‌ها دسترسی به اینترنت را در هر نقطه ممکن کرد. امروز هم بحث فیبرهای نوری داغ است و در حالی که سرعت اینترنت فعلی برای ما آنچنان چنگی به دل نمی‌زند، برخی کشورها سرعت‌های چندصد مگابایت بر ثانیه‌ای را تجربه می‌کنند.
اما در این بین جالب است بدانید که در برخی نقاط آمریکا همچنان مناطقی هستند که به دلیل نبود اینترنت پرسرعت یا دلایل خاصی از اینترنت دیال آپ استفاده می‌کردند. اینطور که گزارش‌ها آمار داده‌اند، همچنان حدود 250 هزار کاربر آمریکایی از این اینترنت استفاده می‌کنند.
در همین رابطه بخوانید:
– خداحافظی با سیم مسی؟ وعده پنج‌ساله مخابرات برای فیبر نوری سراسری با تجهیزات بومی
– انجمن تجارت الکترونیک تهران: ایران همچنان بدترین اینترنت دنیا را دارد
عصر فعلی اینترنت دنیا؛ از فیبرهای زیر دریا تا اینترنت پرسرعت خانگی
با ورود فیبرهای نوری به دنیای اینترنت، تغییرات زیادی اتفاق افتاد. این فیبرها برخلاف کابل‌های مسی قدیمی، داده‌ها را با پالس نوری منتقل می‌کنند که همین باعث سرعت بالای اینترنت و تاخیر بسیار پایین می‌شود. همین چند وقت پیش بود که ژاپن رکورد جدیدی ثبت کرد و به سرعت شگفت‌انگیز 1.02 پتابایت بر ثانیه دست یافت. یعنی 3.5 میلیون برابر سریع‌تر از سرعت اینترنت در آمریکا!
در حال حاضر هم بیش از 95 درصد ترافیک اینترنت بین المللی از طریق کابل‌های فیبرنوری در زیر دریا منتقل می‌شود. این کابل‌ها هزاران کیلومتر در اعماق اقیانوس‌ها کشیده شده‌اند تا شبکه جهانی اینترنت را تشکیل دهند. برای مثال کابل Marea که بین آمریکا و اسپانیا کشیده شده توان انتقال 200 ترابایت در ثانیه را دارد.
از طرفی با ظهور اینترنت ماهواره‌ای مانند استارلینک، حتی دور افتاده‌ترین مناطق هم توان دسترسی به اینترنت پرسرعت را دارند. هرچند که تاخیر آن نسبت به فیبرها بیشتر است اما سرعت آن به 250 مگابایت بر ثانیه هم می‌رسد.
حالا در آینده‌ای نزدیک شاهد اینترنت 6G و اینترنت کوانتومی هم خواهیم بود، شبکه‌ای که به جای سیگنال‌های الکتریکی، از ذرات درهم‌تنیده برای انتقال داده استفاده می‌کند که حتی هک شدنی هم نخواهد بود.
source