30 شهریور 1403 ساعت 19:41
اخترشناسان متوجه خروج حباب های بزرگی از سیاه چاله کلان‌جرم مرکزی کهکشان راه شیری شده‌اند. چه اتفاقی در قلب کهکشان ما در حال رخ دادن است؟
تلسکوپ های قدرتمند به انسان این امکان را داده‌اند که بتواند اجرام فضایی را از فاصله فوق‌العاده دور مشاهده کند. در نتیجه دانش ما در رابطه با جهان هستی و جایگاه زمین در آن به‌شکل بی‌سابقه‌ای افزایش یافته است. هرچند که پرسش‌های بی‌شماری نیز شکل گرفته‌اند. یکی از این پرسش ها به حباب های سیاه چاله مرکزی راه شیری مربوط می‌شود.
حباب های سیاه چاله مرکزی کهکشان راه شیری باعث شگفتی دانشمندان شده‌اند
درست است که بشر توانسته در زمینه نجوم به دستاوردهای شگفت‌انگیزی برسد، اما هنوز هم فاصله زیاد باعث می‌شود نتوانیم بسیاری از مسائل را بررسی کنیم. دقیقا حباب های غول پیکر بیرون آمده از سیاه چاله مرکزی راه شیری نیز از همین مسائل هستند.
در سال ۲۰۲۰ بود که تیمی از اخترشناسان تصمیم گرفتند با استفاده از تلسکوپ فضایی پرتو ایکس Erosita نقشه جهان را تهیه کنند. آنها در حین انجام کار متوجه یک ساختار فوق‌العاده بزرگ شدند که گویی در مرکز کهکشان راه شیری قرار گرفته است. این ساختار بزرگ به حبابی شباهت داشت که در حال خارج شدن از یک منبع نامشخص است. گروهی از دانشمندان گفتند که شاید ما با یک ساختار غول‌پیکر در مقیاس 2 10 پارسک (هر پارسک معادل ۳۰/۹ ترلیون کیلومتر یا ۳.۲۶ سال نوری) طرف هستیم که به‌صورت اتفاقی در مسیر سیاه چاله مرکزی راه شیری قرار دارد.
گروهی دیگر نیز اعلام کردند که احتمالا حباب های مشاهده در مرکز کهکشان راه شیری به خود سیاه چاله کمان ای* مرتبط هستند و مقیاس آنها به 4 10 پارسک می‌رسد. بررسی‌های جدید نشان می‌دهد که ما به یک سازه فوق‌العاده بزرگ در مرکز کهکشان نگاه می‌کنیم. سازه‌ای که شباهت بسیار زیادی به حباب های فرمی دارد.
در حال حاضر دانشمندان تصور می‌کنند که این حباب ها در نتیجه آزاد شدن حجم فوق‌العاده زیادی از انرژی در مرکز کهکشانی (GC) شکل گرفته‌اند. البته اخترشناسان هنوز در رابطه با ماهیت چیزی که مشاهده می‌کنند اطمینان ندارند، بلکه فعلا سعی می‌کنند توضیحات احتمالی را بررسی کنند. به‌باور کارشناسان اخترفیزیک برای درک مکانیزم حباب های سیاه چاله مرکزی راه شیری باید زمان زیادی را صرف مشاهده کرد.
با وجود این، دانشمندان فعلا ایده دودکش کیهانی را مطرح کرده‌اند. به این صورت که میدان‌های مغناطیسی همچون دیواره‌های یک دوکش عمل کرده و باعث می‌شوند که گاز داغ از آنها گذر کند. در نتیجه وقتی یک ستاره غول‌پیکر اسیر سیاه چاله کلان‌جرم مرکزی راه شیری می‌شود، غبارهای فوق‌العاده داغ با سرعت بسیار زیاد از مسیر دوکش کیهانی گذر می‌کنند.
آنها سپس در فاصله حدود ۷۰۰ سال نوری از مرکز کهکشان از دودکش خارج می‌شوند. برخورد گازهای داغ با گازهای سرد در طول مسیر نیز باعث می‌شود که امواج ضربه‌ای شکل بگیرند. وارد شدن حجم زیادی از انرژی هم احتمالا باعث شده که یک مرز مشخص در اطراف این گازها ایجاد شود. در نهایت وقتی از کره زمین به مرکز کهکشان راه شیری نگاه می‌کنیم، حباب های غول‌پیکری را در نزدیکی سیاه چاله مرکزی می‌بینیم. با وجود توضیح ارائه شده، اخترشناسان هنوز نمی‌دانند که این حباب های عجیب چه نقشی در تکامل کهکشان ما ایفا می‌کنند.
source