نقد و بررسی فیلم ما در زمان زندگی می‌کنیم (We Live in Time) ؛ فیلمی که متکی بر چهره بازیگرانش بود

نقذ و بررسی منتقدان

فیلم ما در زمان زندگی می‌کنیم در میان منتقدان با واکنش‌هایی متنوع مواجه شده است. وب‌سایت راتن تومیتوز نشان می‌دهد که 78 درصد از 171 نقد ثبت‌شده مثبت هستند و میانگین امتیاز 7.1 از 10 را به این اثر داده‌اند.

اجماع منتقدان این سایت در نقد فیلم We Live in Time می‌گویند:

شیمی قابل‌لمس «اندرو گارفیلد» و «فلورنس پیو» قلب مخاطبان را تسخیر کرده و در ادامه آن را می‌شکند. فیلمی قدرتمند که با استفاده از ساختار غیرخطی خود به شکلی تأثیرگذار به موضوع غم و فقدان می‌پردازد.

در سوی دیگر، وب‌سایت متاکریتیک با امتیاز 58داز 100 و نقدهایی بر پایه 38 نظر، ما در زمان زندگی می‌کنیم را اثری با بازخوردهای متوسط یا ترکیبی ارزیابی کرده است. از سوی دیگر، تماشاگرانی که توسط PostTrak مورد نظرسنجی قرار گرفتند، به فیلم امتیاز رضایت 83 درصد دادند و 63 درصد آن‌ها اعلام کردند که فیلم ارزش دیدن دارد.

«بنیامین لی» از روزنامه گاردین با دادن 4 ستاره از 5 به فیلم، آن را اثری با طبیعت نوستالژیک و فوق‌العاده جذاب توصیف کرد و نوشت:

این درام رمانتیک و باشکوه نه تنها ما را به وجد می‌آورد، بلکه ما را به عمق اندوه نیز می‌برد. امیدوارم زمان برای ساخت فیلم‌هایی از این جنس بیشتر باشد.

از سوی دیگر، «مانولها دارگیس» در بررسی فیلم We Live in Time در مجله نیویورک تایمز بازی «فلورنس پیو» و شخصیت‌پردازی «آلموت» را تحسین کرد، اما اشاره داشت که فیلم تنها تلاش کرده مدرن باشد.

این بازخوردها نشان می‌دهد که ما در زمان زندگی می‌کنیم با وجود جلب تحسین در بخش‌هایی از داستان و اجرا، با انتظارات متفاوت منتقدان و تماشاگران مواجه شده است که این موضوع زمینه‌ای برای بحث و بررسی‌های بیشتر فراهم می‌کند.

تحلیل روایی و فرم فیلم

«ژان لوک گدار زمانی گفته بود: «یک فیلم باید آغاز، میانه و پایان داشته باشد، اما نه لزوماً به همین ترتیب.» شاید اگر این استاد بزرگ سینما زنده بود و فیلم ما در زمان زندگی می‌کنیم را می‌دید، در این گفته خود تجدیدنظر می‌کرد.

این فیلم درام و عاشقانه که روایتی غیرخطی را به‌عنوان ویژگی برجسته خود معرفی می‌کند، نه‌تنها در همین ساختار پیچیده خودش غرق می‌شود، بلکه همین ویژگی به بزرگ‌ترین ضعف آن تبدیل شده است.

ما در زمان زندگی می‌کنیم، با بازی دو ستاره برجسته سینمای معاصر، یعنی «فلورنس پیو» و «اندرو گارفیلد»، تلاش می‌کند داستانی عاشقانه و پر احساس را ارائه دهد، اما فقدان شیمی واقعی بین شخصیت‌ها و روایت نامنسجم، اثری از تأثیرگذاری عاطفی باقی نمی‌گذارد.

این دو شخصیت، با پیشینه‌هایی دقیق و جزئیات حرفه‌ای جذاب، همچنان فاقد عمق و ویژگی‌های شخصیتی قابل لمس هستند که مخاطب بتواند با آن‌ها ارتباط برقرار کند.

«فلورنس پیو» پرشور و مصمم و «اندرو گارفیلد» مهربان و دلنشین است؛ اما این ترکیب جذابیت خاصی فراتر از چهره‌های متعارف زیبا ارائه نمی‌دهد. مکانیزم‌های عاشقانه در فیلم ما در زمان زندگی می‌کنیم چنان ساده و کلیشه‌ای هستند که در مقایسه با آن، فیلم داستان عشق (Love Story) محصول دهه 70 به‌مانند شاهکار ادبی بلندی‌های بادگیر جلوه می‌کند.

آن فیلم دست‌کم داستان عشقی را که نشان می‌داد با جسارت بود و تمام احساسات و اندوه موجود در داستان عاشقانه‌اش را تا آخرین قطره استخراج کرد.

در اینجا، فیلمنامه «نیک پین» با درهم ریختن توالی رویدادهای رابطه «آلما» و «توبیاس»، مخاطب را از لذت ساده و احساسی روایت‌های عاشقانه کلاسیک محروم می‌کند.

در این فیلم همه‌چیز ابتدا شیرین است و سپس غم‌انگیز می‌شود؛ اما آنچه ضربه مضاعفی به فیلم وارد می‌کند، این است که «جان کراولی» به نظر نمی‌رسد هدف مشخصی از روایت این اثر در ذهن داشته باشد.

جدا از داستان بهم‌ریخته، این فیلم ژانرهای اشتباهی را به مخاطب داد. پیش از اکران فیلم، رسانه‌ها از واژه فیلم اروتیک برای این فیلم استفاده کردند؛ اما این اثر صرفاً یک داستان عاشقانه دارد. در آثار اروتیک برخوردهای جنسی برای پیش‌برد داستان به‌کار گرفته می‌شوند و هدفی را دنبال می‌کنند؛ اما ای اثر صرفاً دارای برخی از این سکانس‌ها است.

نقد فیلم ما در زمان زندگی می کنیم

در فیلم ما در زمان زندگی می‌کنیم، مخاطب با همه‌چیز روبرو می‌شود، به‌جز زندگی در لحظه. رویدادهایی که باید به‌سادگی اشک مخاطب را درآورند، مانند تولد دختر مورد انتظار زوج اصلی، در فیلم ما در زمان زندگی می‌کنیم فاقد وزن احساسی لازم هستند؛ زیرا این کودک پیش از این در نیمی از فیلم با شادی در حال بازی و قدم زدن است. لوکیشن‌های ناآشنا نیز تماشاگر را بارها به سردرگمی می‌کشانند، زیرا باید تشخیص دهد این صحنه‌ها دقیقاً کجای خط زمانی داستان قرار می‌گیرند.

پریدن‌های پی‌درپی در زمان نیز هیچ تأثیرگذاری معناداری ندارند و تضادهای ایجادشده توسط این جابه‌جایی‌ها گاهی آن‌قدر زمخت و بی‌معنا هستند که دشوار می‌توان هدف یا پیام آن‌ها را تشخیص داد.

به عنوان مثال، پس از مشاهده روند درمان ناباروری زوج، ناگهان به صحنه‌ای دیگر در مطب دکتر می‌رویم که «آلما» خبر شکست شیمی‌درمانی‌اش را می‌شنود. این روایت چه حکمتی جهانی را می‌خواهد منتقل کند؟ اینکه در مطب پزشکان هم اخبار خوب و هم بد شنیده می‌شود یا اینکه زندگی اصولاً ترکیبی درهم از شادی و رنج است؟

جمع‌بندی امتیازدهی

فیلم ما در زمان زندگی می‌کنیم، با وجود بهره‌گیری از ستارگانی همچون «فلورنس پیو» و «اندرو گارفیلد» و ساختاری غیرخطی، نه‌تنها در انتقال احساسات و ایجاد ارتباط عاطفی موفق نیست، بلکه با روایت آشفته و عدم انسجام داستانی، تجربه‌ای سردرگم‌کننده ارائه می‌دهد.

عدم شیمی قابل لمس میان شخصیت‌ها، استفاده نامناسب از سکانس‌های کلیدی و ناتوانی در خلق تضادهای معنادار، باعث می‌شود روایت، به‌جای عمق‌بخشی، به کلیشه‌های سطحی فروکاسته شود. در نهایت، فیلم در انتقال پیام اصلی خود و تأثیرگذاری احساسی ناکام می‌ماند و تماشاگر را نه با درک پیچیدگی‌های زندگی، بلکه با تجربه‌ای پراکنده و بی‌هدف تنها می‌گذارد.

وب‌سایت فیگار به این فیلم نمره 4 از 10 را می‌دهد.

بیشتر بخوانید:

نظر شما درباره‌ی مطلب نقد فیلم ما در زمان زندگی می کنیم چه بود؟ لطفا نظرات خود را در بخش کامنت با فیگار و دیگر کاربران به اشتراک بگذارید.